Torch-bearer of reform - K. Veeramani

‘தி இந்து’ ஏட்டில் வெளிவந்த ஆசிரியர் கி. வீரமணி அவர்களின் கட்டுரை

Torch-bearer of reform

K. Veeramani

November 19, 2015
MISSION INCOMPLETE

In the centennial year of the Justice Party, its service to the downtrodden and its objectives to strive for an egalitarian society need a fair appraisal

It is indeed remarkable that 2015, a year that witnessed much of a ballyhoo against reservation, is also historic for the Justice Party, an organisation that sowed the seeds of social justice in the socio-political conscience of the country. It now quietly marks its centennial (1916-2015).

What the Justice Party sowed a century ago has grown into a mighty banyan tree called caste-based reservation which the elite, the erudite and the privileged now want to be axed. However, at the grass-root level, and away from the cacophony of television debates, reservation as an idea still finds resonance, especially among the underprivileged.

The results of the Bihar elections have only reinforced this; the right wing’s call for a review of the reservation system was one of the reasons that did the Bharatiya Janata Party in.
The South Indian Liberal Federation, also referred to as the Justice Party, may be alien to the present day generation. It is a slice of history that has been conveniently or rather deliberately forgotten about in present day political discourse which glosses over the social reforms initiated by the party. How many thinkers and intellectuals who swear by democracy know that the Justice Party was a progressive movement that introduced women suffrage in April 1921 in the then Madras province? And this just a year after the princely state in Kerala?

How many of those who fight for women’s rights now are aware that the Devadasi system was abolished by the Justice Party government, which was formed in 1920? A political party in the opposition was so vociferously opposed to this idea that its distinguished members indulged in a war of words with the social reformer, women’s rights activist and writer, Dr. Muthulakshmi Reddy, in the Legislative Council. But the brave lady and a firm Justice Party had the last word.

First steps towards change

The party, which devoted itself to the upliftment of women and the marginalised, was formally launched on November 20, 1916, in Chennai. Its three founders were Dr. T.M. Nair, P. Theagaraya Chettiar and Dr. C. Natesa Mudaliar. After winning the first direct elections held in the Madras Presidency, it initiated several egalitarian moves like issuing a government order for the public utility of water from ponds and wells. Till then certain sections, like Adi Dravidars, were denied access to public water sources.

The Justice Party government formed an admission council to regulate admission to colleges, putting an end to seats being cornered only by upper caste candidates. In retrospect, it was a move that enshrined meritocracy and democratised the admission process. In the field of medical education, the government also took full control of the Medical Department, which until then was under the control of the British; it did this by appointing Indians.

The government took medical education to the common man by striking off the criterion of “knowledge of Sanskrit” from the conditions of eligibility. As a vast majority of the population hardly had the opportunity to learn even basic Sanskrit, they were shut out of medical colleges despite being talented and educationally accomplished. The dichotomy was removed by the Justice Party, which opposition party leader Sathyamurthy thought was buried “500 feet under the ground” when it faced an electoral debacle.

The Justice Party sprouted roots again in 1967 in the form of the Dravida Munnetra Kazhagam (DMK) and after the electoral mandate to rule the State. When DMK leader and Chief Minister C.N. Annadurai was asked how the party managed to win an election within 10 years after it decided to contest polls, he told the reporter that the DMK’s victory was just a continuation of the Justice Party’s victory; to him, the Justice Party was “his grandfather’s party”.

Contemporary relevance

Though history might record the Justice Party as having wound up in 1944, the fact is that it continues to live on as a movement upholding social justice. Over the years, the ideals for which it stood for continue to enchant leaders across the political spectrum. These ideals were what paved the way for the Central government to implement the Mandal Commission’s recommendations.

As opportunities grow for the downtrodden as a result of the reservation system, we need to look at history afresh. The first order, then known as the communal GO on reservation, was issued by the Justice Party government, even though the British had earlier identified that most jobs in government were going to certain castes. It was the Justice Party that first thought about distributing jobs among various castes. Despite its short stint, it worked towards the development of various marginalised sections, offering them a plethora of grants and aid that are too exhaustive to list.

Being active at a time when the mainstream media was more hostile to its ideology than now, the South Indian Liberal Federation ran its own English newspaper called The Justice. It had other publications too. Politically, it did not wind up but underwent a change in nomenclature. But this caused many of its detractors to write it off. It evolved into the Dravidar Kazhagam (DK) after Periyar E.V. Ramasamy took charge in 1944. Of course, he took the DK on a new course, enlisting the masses and making it a relevant movement. But the predecessor to the Justice Party went by the name Madras Dravidian Association, which played a historic role in the education of children from marginalised communities.

The Madras Dravidian Association, which was started by Dr. Natesa Mudaliar, ran a Dravidian home, which was a hostel for students from marginalised communities who came to the city to pursue higher education.
In the centennial year of the Justice Party, its service to the downtrodden and its objectives to strive for an egalitarian society need a fair appraisal. Its stellar role should be recorded for posterity. Its mission is still not complete and its principles have more powerful detractors now than when it was formed.

(K. Veeramani is the President of the Dravidar Kazhagam.)
‘The Hindu’ 19.11.2015

சீர்திருத்தத்திற்கான வழிகாட்டியின் முடிவற்ற பயணம்

கி. வீரமணி

இடஒதுக்கீட்டு நடைமுறையின் மீது ஒரு தாக்குதல் மேற்கொள்ளப் பட்ட  2015 ஆம் ஆண்டு ஒரு வகை யில் குறிப்பிடத்தக்க ஆண்டாக அமைந்திருப்பதுடன்,  நாட்டின் சமூக அரசியல் உணர்வில் சமூக நீதிக்கான விதைகளை விதைத்த ஓர் அமைப் பான நீதிக்கட்சிக்கும், அதன் நூற் றாண்டு விழாவைக் குறிக்கும்  வர லாற்றுச் சிறப்பு மிக்க ஆண்டாகவும் அமைந்திருக்கிறது.
நூறாண்டுகளுக்கு முன்னர் நீதிக் கட்சியால் விதைக்கப்பட்டு, இன்று பெரிய ஆலமரமாக வளர்ந்திருக்கும் ஜாதிவாரியான இடஒதுக்கீட்டு நடை முறையை, மேல்தட்டு மக்களும், கற்றறிந்தவர்களும், வாய்ப்பு வசதி பெற்றவர்களும் அழித்தொழிக்க விரும்புகின்றனர். ஆனாலும், ஆணி வேர் அளவிலும், தொலைக்காட்சி விவாதங்களின் பேரிரைச்சலைக் கடந்தும், இடஒதுக்கீடு என்பது இன்றும், மக்களிடையே, குறிப்பாக வாய்ப்பு மறுக்கப்பட்ட,  புறக்கணிக்கப் பட்ட மக்களிடையே இடம் பெற்றிருக் கும் உணர்வு பூர்வமான ஒரு கருத் தாகும். பிகார் மாநில சட்டமன்றத் தேர்தல் முடிவுகள் இதனை மீண்டும் வலியுறுத் தியுள்ளன. இடஒதுக்கீட்டு நடைமுறையை மறுபரிசீலனை செய்ய வேண்டும் என்ற வலதுசாரிகளின் பேச்சும் பா.ஜ.கட்சியின் தோல்விக் கான காரணங்களில் ஒன்றாகும்.

நீதிக் கட்சி என்று குறிப்பிடப்பட்ட தென்னிந்திய நல உரிமைக் கூட்ட மைப்பு பற்றி, இன்றைய தலைமுறை யினர் வேண்டுமானால் அறியாதவர் களாக இருக்கலாம். அக்கட்சியினால் தொடங்கப்பட்ட சமூக சீர்திருத்தங் களைப் பற்றி அலட்சியப்படுத்தும் இன்றைய அரசியல் பரப்புரையில், வரலாற்றின் ஒரு பகுதியாக விளங்கும் இக்கட்சியின் சாதனைகள் சவுகரிய மாகவோ அல்லது வேண்டுமென்றோ மறக்கப்பட்டுவிட்டன. அன்றைய சென்னை மாகாணத்தில் 1921 ஆம் ஆண்டில் பெண்களுக்கான வாக்குரி மையை முதன் முதலாக அறிமுகப் படுத்திய முன்னேற்றக் கருத்துகள் கொண்ட ஓர் இயக்கம்தான் இந்த நீதிக்கட்சி என்பதை இன்று மக்களாட் சியின் மாண்பைப் பற்றி வாய்கிழியப் பேசும் எத்தனை சிந்தனையாளர் களும், அறிஞர்களும் அறிந்திருக் கிறார்கள்? இது கேரள சமஸ்தானத்தில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டு ஓராண்டுக்குப் பின் நடைபெற்றதாகும். 1920 ஆம் ஆண்டு அமைக்கப்பட்ட நீதிக் கட்சி ஆட்சியினால்தான் தேவதாசி நடை முறை ஒழிக்கப்பட்டது என்பதை இன்று பெண்கள் உரிமைக்காகப் போராடும் எத்தனை பேர் அறிந்திருக் கிறார்கள்?  தேவதாசி ஒழிப்பை முழு மூச்சாக எதிர்த்த ஓர் அரசியல் கட்சியின் உறுப்பினர்கள், சமூக சீர் திருத்தவாதியும் பெண்கள் உரிமைப் போராளியும், எழுத்தாளருமான டாக்டர் முத்துலட்சுமி ரெட்டியுடன் சட்டமன்ற மேலவையில் ஒரு சொற் போரே நடத்தினர். ஆனால் துணிவு மிகுந்த அந்த அம்மையாரும்,  உறுதி யாக நின்ற நீதிக்கட்சியும் இறுதியில் வெற்றி பெற்றனர்.

பெண்கள் மற்றும் புறக்கணிக்கப் பட்டவர்களின் மேம்பாட்டுக்காக தன்னையே அர்ப்பணித்துக் கொண்ட இந்தக் கட்சி 1916 ஆம் ஆண்டு நவம்பர் திங்கள் 20 ஆம் நாளன்று முறைப்படி சென்னையில் தொடங்கப் பட்டது. அதனை உருவாக்கிய மும்மூர்த்திகள் டாக்டர் டி.எம்.நாயர், பி.தியாகராய செட்டியார் மற்றும் டாக்டர் சி. நடேச முதலியார் ஆவர்.  சென்னை மாகாணத்தில் நடைபெற்ற முதல் நேரடித் தேர்தலில் வெற்றி பெற்ற பிறகு, இக்கட்சி  குளங்கள், கிணறுகளில் உள்ள தண்ணீரைப் பொது மக்கள் பயன்படுத்துவது பற்றிய அரசாணையை வெளியிட்டது போன்ற பல சமத்துவ நடவடிக்கை களை மேற்கொண்டது. அதுவரை, ஆதிதிராவிட மக்கள் போன்ற சில பிரிவு மக்களுக்கு பொது நீர்நிலை களில் இருந்து நீர் எடுத்துப் பயன்படுத் தும் உரிமை மறுக்கப்பட்டு இருந்தது.

கல்வி நிறுவனங்களின் மாணவர் சேர்க்கையில் பெரும்பான்மையான இடங்களை ஒரு சில உயர்ஜாதியினர் மட்டுமே பெறுவது என்ற வழக்கத் திற்கு முடிவு கட்டும் வகையில், கல்லூரிகளில் மாணவர் சேர்க்கையை முறைப்படுத்த ஒரு சேர்க்கைக் குழுவை நீதிக்கட்சி அரசு உருவாக்கியது. கல்வி நிறுவன மாணவர் சேர்க்கை நடை முறையை தகுதி மற்றும் மக்களாட்சி அடிப்படையிலானதாக முன்தேதி யிட்டு ஆக்கும் ஒரு செயலாக அது அமைந்தது வரலாற்றில் பொன்னெழுத் துக்களால் பொறிக்கப்பட வேண்டிய தாகும். மருத்துவக் கல்வித் துறையில்,  அதுவரை ஆங்கிலேயரின் கட்டுப் பாட்டில் இருந்து வந்த மருத்துவத் துறையின் முழுக் கட்டுப்பாட்டையும் நீதிக்கட்சி அரசு எடுத்துக் கொண்டு, இந்தியர்களை அத்துறைக்கு பொறுப் பாளர்களாக நியமித்தது.

மருத்துவக் கல்லூரி சேர்க்கைக்கு சமஸ்கிருத மொழி அறிவு தேவை என்ற நிபந்தனையை நீக்கியதன் மூலம், மருத் துவக் கல்வி பெறும் வசதியை பாமர மக் களுக்கும் நீதிக்கட்சி கொண்டு சேர்த்தது. அடிப்படை சமஸ்கிருத மொழியைக் கூட கற்கும் வாய்ப்பு பெரும்பான்மையான மக்களுக்கு அளிக்கப்படாத நிலையில், கல்வி மற்றும் இதர தகுதிகளைப் பெற்றி ருந்தபோதிலும் மருத்துவக் கல்லூரிக் கதவுகள் அதுவரை அவர்களுக்கு மூடப் பட்டே இருந்தன. இந்த அநீதி, நீதிக்கட்சி யால் நீக்கப்பட்டது. எதிர்கட்சி, தேர்தலில் தோல்வியை எதிர் கொள்ள நேர்ந்த போது, 500 அடி ஆழக் குழியில் புதைக்கப் பட்டதாகவே இதனை எதிர்கட்சித் தலைவர் சத்யமூர்த்தி நினைத்தார்.

மாநிலத்தில் ஆட்சி செய்யும் வாய்ப்பு கிடைத்தபோது, திராவிட முன்னேற்றக் கழகத்தின் வடிவத்தில் நீதிக்கட்சி 1967 இல் மறுபடியும் துளிர்விட்டது. தேர்தலில் போட்டியிடுவது என்று முடிவு செய்த 10 ஆண்டுகளுக்குள் எவ்வாறு தேர்தலில் வெற்றி பெறமுடிந்தது என்று தி.மு.க. தலைவர் சி.என்.அண்ணாதுரையிடம் கேட்கப்பட்டபொழுது,  நீதிக்கட்சியின் வெற்றியைத் தொடர்ந்ததுதான் தி.மு.க. வின் வெற்றியும் என்று அவர் பதிலளித் தார். அவரைப் பொறுத்த அளவில் நீதிக்கட்சி அவரது தாத்தாவின் கட்சி.

1944 ஆம் ஆண்டில் நீதிக்கட்சி கலைக்கப்பட்டது  என்று வரலாற்றில் பதிவு செய்யப்பட்டிருந்தாலும், சமூக நீதியை நிலைநாட்டும் ஓர் இயக்கமாக அது தொடர்ந்து இருந்து கொண்டுதான் வருகிறது என்பதுதான் உண்மையாகும். அரசியல் எல்லைகளைக் கடந்தும் தலைவர்களைக் கவர்வதாகவே அதன் கொள்கைகள் தொடர்ந்து பல ஆண்டு காலமாக இருந்து வருகின்றன. இத்தகைய கருத்துகள்தான், மண்டல் ஆணையத்தின் பரிந்துரைகளை மத்திய அரசு நடை முறைப்படுத்துவதற்கான வழியை வகுத்தன.

இடஒதுக்கீட்டு நடைமுறையின் விளைவாக, ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்கு வாய்ப்புகள் பெருகி வந்தன என்ற நிலையில் வரலாற்றை நாம் புதியதாகக் காணவேண்டிய தேவை ஏற்பட்டுள்ளது. பெரும்பாலான அரசுப் பணிகளில் ஒரு சில உயர் ஜாதியினரே இடம் பெற்றிருந் தனர் என்பதை  ஆங்கிலேயரும் முன்ன தாக உணர்ந்திருந்தனர் என்ற போதிலும், இடஒதுக்கீடு பற்றிய முதல் ஆணை,  ஜாதிவாரியான இடஒதுக்கீட்டு அரசாணை என்று அறியப்பட்டது, நீதிக்கட்சி அரசால் பிறப்பிக்கப்பட்டது.  பணியிடங்களை பல்வேறுபட்ட ஜாதியினரிடையே பகிர்ந்து அளிக்கவேண்டும்  என்று முதன் முதலாக நினைத்ததே நீதிக்கட்சிதான். குறுகிய காலம் மட்டிலுமே அந்தக் கட்சி ஆட் சியில் இருந்தபோதிலும்,  பல்வேறுபட்ட ஒடுக்கப்பட்ட பிரிவு மக்களின் நலன் களுக்காக, முன்னேற்றத்திற்காக அக்கட்சி அரசு மேற்கொண்ட எண்ணற்ற  திட்டங் களும், அளித்த மானியங்களும் பட்டிய லிட இயலாத அளவுக்கு பரந்துபட்டவை யாகும்.

இப்போது இருப்பதை விட அதன் கோட்பாடுகளுக்கு எதிராக பெரும் பாலான ஊடகத்தினர் இருந்த ஒரு காலகட்டத்தில், தீவிரமாக செயல்பட்டு வந்த தென்னிந்திய நல உரிமை கூட் டமைப்பு, ஜஸ்டிஸ் என்ற தனது சொந்த ஆங்கில செய்தியிதழையும் நடத்தி வந்தது. வேறு பல நூல்களையும், இதழ் களையும் அது வெளியிட்டு வந்தது.  அரசியல் ரீதியாக அந்த அமைப்பும் கட்சியும் முடிவுக்கு வந்துவிடவில்லை. அதன் பெயரில் மட்டுமே ஒரு மாற்றத்தை அது பெற்றது. அது அதன் பல எதிர்ப்பாளர்களையும், அது அழிந்தே போனது என்றே எண்ணச் செய்தது. 1944 ஆம் ஆண்டில் நீதிக்கட்சியின் தலை மைப் பொறுப்பை பெரியார் ஈ.வெ.ராம சாமி அவர்கள் ஏற்றபோது, அது திராவிடர் கழகமாக உருவெடுத்தது. பொது மக்களின் ஆதரவைத் திரட்டி, பொதுமக்களின் நலன்களுக்காகப் பாடுபடும் ஓர் இயக்க மாக, திராவிடர் கழகத்தை பெரியார் ஒரு புதிய பாதையில் கொண்டு சென்றார். ஆனால் நீதிக்கட்சிக்கும் முன்னோடியாக இருந்த சென்னை திராவிடர் சங்கம், ஒடுக்கப்பட்ட சமூக மக்களின் கல்வி வளர்ச்சியில் வரலாற்றுச் சிறப்பு மிகுந்த ஒரு பங்கினை ஆற்றியுள்ளது.

டாக்டர் நடேச முதலியார் அவர் களால் தொடங்கப்பட்ட சென்னை திராவிடர் சங்கம், சென்னையில் திராவிடர் இல்லம் ஒன்றை நடத்தி வந்தது. உயர்கல்வி பயில்வதற்காக, சென்னைக்கு வந்த, ஒடுக்கப்பட்ட சமூக மக்களின் குழந்தைகளுக்கான தங்கும் விடுதியாக அந்த இல்லம் பயன்பட்டது.

நீதிக்கட்சியின் நூற்றாண்டு விழாவின் போது,  ஒடுக்கப்பட்ட, தாழ்த்தப்பட்ட, வாய்ப்புகள் மறுக்கப்பட்ட சமூக மக்களுக் காக அது ஆற்றிய சேவைகளையும், சமதர்ம சமுதாயம் ஒன்றை நிறுவுவதற்கு அது மேற்கொண்ட இலக்குகளையும் நியாயமானதொரு முறையில் பரிசீலனை செய்து பார்க்கவேண்டும். நமது வருங்கால சந்ததியினர் அதன் சிறப்பு மிகுந்த பங் களிப்புகளை அறிந்து கொள்ளச் செய்யும் வகையில் அவை பதிவு செய்யப்பட வேண்டும்.  அதன் பயண நோக்கம் இன்ன மும் முழுமை அடையவில்லை. அதன் கொள்கைகள் உருவாக்கப்பட்ட போது அதற்கு இருந்த எதிர்ப்புகளை விட இப்போது அதிகாரமும் செல்வாக்கும் மிகுந்த எதிர்ப்பாளர்கள் அதிகமாக உள்ளனர்.

நன்றி: ‘தி ஹிந்து’  19-11-2015
தமிழில்: த.க.பாலகிருட்டிணன்

-விடுதலை,20.11.15